Antyczność: Narodziny teatru
Antyczna Grecja jest czystym źródłem teatru. To właśnie tam, w V wieku p.n.e., narodziła się sztuka dramatyczna. Początkowo była związana z kultem Dionizosa, bogiem płodności, wina i ekstazy. Teatr grecki dzielił się na dwie formy: tragedię i komedię.
Tragedia grecka była oparta na mitycznych historiach, często dotyczących bohaterów i bogów. Wykorzystywała silne emocje, tragedie i przeznaczenie jako podstawowe elementy fabuły. Natomiast komedia grecka miała na celu wywołanie śmiechu i komentowanie życia społecznego i politycznego. Wiele z tych dzieł przetrwało do dzisiaj jako klasyki literatury.
Średniowiecze: Misteria i moralitety
Okres średniowiecza to czas, w którym teatr przede wszystkim pełnił role religijne. Najważniejszą formą spektaklu były misteria, które opowiadały biblijne historie i były organizowane przez kościół. Sztuka teatralna była ważnym narzędziem ewangelizacji i edukacji.
W drugiej połowie średniowiecza pojawiły się moralitety, które przedstawiały walkę między dobrem a złem, a bohaterowie byli personifikacją różnych cnót i wad. Te spektakle miały na celu nauczanie etyki i moralności w zrozumiały i interesujący sposób.
Renesans: Powrót do antyku
W okresie renesansu, teatr zaczynał odradzać się po okresie ciemnych wieków średniowiecza. Czerpiąc inspirację z antyku, powracano do tragedii i komedii. Włoski renesans był szczególnie ważny dla rozwoju sztuki dramatycznej, a jego przedstawiciele, tak jak William Shakespeare w Anglii, stworzyli dzieła, które uważane są za najwybitniejsze w historii teatru.
W tym czasie teatr stawał się coraz bardziej profesjonalny, z osiągnięciami w dziedzinie scenografii i kostiumów. Repertuar stał się bardziej zróżnicowany, a teatralna widowiskowość była coraz bardziej rozwinięta.
